RUCH ZIELONOŚWIĄTKOWY

Początki ruchu

Na pytanie, skąd się wzięli zielonoświątkowcy, istnieje prosta odpowiedź: pojawili się w dniu Zielonych Świąt, czyli w dniu Pięćdziesiątnicy, a dokładnie mówiąc – 50 dni po święcie Paschy. Rzeczywiście pierwszy Kościół był pełen Ducha, czyli charyzmatyczny, zielonoświątkowy. Przez całą historię Kościoła widoczne były przejawy działania Ducha Świętego i historycy dają tego przykłady.

 

Początek XX wieku

Szczególne zainteresowanie osobą Ducha Świętego nastąpiło na przełomie XIX i XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Poprzedziło je pojawienie się grup uświęceni owych i pietystycznych w różnych denominacjach chrześcijańskich.

W historii ruchu zielonoświątkowego wyróżnia się dwa przełomowe wydarzenia: pierwsze miało miejsce w Topeka w 1901 r., drugie w Los Angeles w 1906 r. W Topeka w stanie Kansas istniała szkoła biblijna, którą prowadził wielebny Charles F. Parham. 1 stycznia 1901 r. zgromadzeni na modlitwie studenci przeżyli potężne nawiedzenie Ducha Świętego i zaczęli mówić innymi językami. W Los Angeles natomiast był zbór prowadzony przez pastora Josepha Seymoura, który jako student w szkole Parhama doświadczył daru mówienia językami. Uczestnicy nabożeństw w jego zborze przeżywali w taki sam sposób działanie Ducha Świętego. Seymour jest uważany za ojca amerykańskiego pentekostalizmu.

 

Ruch zielonoświątkowy w Europie

Ruch zielonoświątkowy rozwinął się w Europie za sprawą norweskiego pastora metodystycznego, który udał się do Ameryki, by zbierać datki na budowę kościoła w Oslo. Nie wiemy dokładnie, czy jego misja finansowa się powiodła, ale wiemy na pewno, że po zetknięciu się z amerykańskimi zielonoświątkowcami przeżył chrzest w Duchu Świętym, a następnie przeniósł idee zielonoświątkowe na grunt europejski. Thomas Ball Barratt stał się propagatorem pentekostalizmu zarówno w swoim kraju, jak i w innych krajach naszego kontynentu.

 

Polska

Pojawienie się zielonoświątkowców na ziemiach polskich miało ścisły związek z ówczesną sytuacją polityczną – znajdowaniem się państwa polskiego pod zaborami. Na ziemiach zaboru pruskiego wpływ na kształtowanie ruchu zielonoświątkowego mieli niemieccy zielonoświątkowcy pod przewodnictwem pastora Jonathana Paula. Do wschodniej Polski idee zielonoświątkowe dotarły wraz z repatriantami ze Stanów Zjednoczonych, którzy podczas pobytu na obczyźnie przeżyli chrzest w Duchu Świętym.   

Za umowną datę narodzin ruchu zielonoświątkowego na ziemiach polskich przyjmuje się rok 1910, kiedy na Śląsku Cieszyńskim została zarejestrowana grupa wierzących pod nazwą Związek Stanowczych Chrześcijan. Byli to członkowie społeczności chrześcijańskiej wykluczonej z Kościoła luterańskiego. Związek Stanowczych Chrześcijan przed wybuchem II wojny światowej liczył około 2000 członków. Również na terenach wschodnich Polski notowano rozwój wspólnot zielonoświątkowych, które przybrały nazwę Związek Zborów Chrześcijan Wiary Ewangelicznej. 

 

Okres powojenny

Po wojnie oba nurty znalazły się w Zjednoczonym Kościele Ewangelicznym. Był to sztuczny twór, do którego powstania komunistyczne władze przymusiły niewielkie denominacje ewangelikalne. Oprócz zielonoświątkowców w ZKE znaleźli się ewangeliczni chrześcijanie, wolni chrześcijanie i członkowie Kościoła Chrystusowego. Po przemianach w 1980 r. zarysowała się tendencja, aby ZKE zlikwidować. Stało się to faktem w 1987 r. Synod Kościoła podjął decyzję o rozwiązaniu owego sztucznego tworu, a społeczności konfesyjne utworzyły samodzielne Kościoły. W skład Kościoła Zielonoświątkowego weszli stanowczy chrześcijanie i część chrześcijan wiary ewangelicznej. Niektóre zbory chrześcijan wiary ewangelicznej, głównie na terenie Lubelszczyzny, utworzyły własną wspólnotę kościelną o takiej samej nazwie. 

 

Obecnie

Kościół zielonoświątkowy jako samodzielna wspólnota organizacyjna dobrze się rozwija. W momencie powstania liczył około 80 zborów, dzisiaj jest już ich około 250. Pierwszym prezbiterem naczelnym Kościoła był Michał Hydzik, ceniony w Polsce pastor i ewangelista. Po nim przez dwie kadencje służbę pełnił prezbiter Mieczysław Czajko. Synod Kościoła nadał urzędującemu prezbiterowi naczelnemu tytuł biskupa. Obecnie służbę biskupa pełni Marek Kamiński.

Sporządził pastor Piotr Wisełka – korzystając z opracowania dr. Edwarda Czajki